Licht in het donker

door Shalvi Weissman


Mijn huis is een puinhoop, mijn hoofd is een puinhoop. Daarnet waren mijn drie kinderen aan het huilen. Eindelijk zijn de decibellen in mijn huis lager, het is merkbaar stiller. Maar voor het oog lijkt mijn huis een waar slagveld. Vieze borden in de wasbak, een naai-project op de vloer van de woonkamer (de enige oppervlakte in het huis groot genoeg om de stof te kunnen knippen). De stof was eens schoon, en nu is het onder de stoffige voetsporen van vier verschillende kleine schoenmaten. Op tafel, liggen papieren samen met wat etensresten. Rekeningen die dringend betaald moeten worden en al een tweede aanmaning voor het betalen van mijn telefoon rekening.

Ik voel mij duizelig, terwijl ik typ zit de baby op mijn schoot, ze wordt wakker en ze gilt telkens als ik haar in de box leg.
Ik had een heel zware dag vandaag. Mijn hoofd is verward. Omdat mijn lieve vriendinnetje zoveel pijn lijdt. Het schone wasgoed ligt op het bed van mijn zoon, ik kan het maar beter ergens anders leggen anders zal hij er gewoon op gaan liggen en dan is het zeker niet meer schoon.

Je moet weten, in deze situatie ben ik onschuldig. Ik heb een oppas betaald om op mijn kinderen te babyzitten en hen mee naar het park te nemen. Dat is niet gelukt, en het resultaat in mijn huis is....wanorde.

Het hoogtepunt van het lawaai en de rotzooi was vlak voordat zij gingen slapen, ik was aan het rondrennen om te proberen een beetje orde op zaken te stellen. Ik begon met het openen en sluiten van de keukenkastjes om wanhopig naar iets te zoeken dat mij een beetje de energie zou kunnen geven om het nog even vol te houden. Ik kon niets vinden. Misschien in de koelkast. Of in de vriezer? Er moet toch zijn dat mij energie kan geven? Een beetje meer uithoudingsvermogen en geduld om de wanorde in mijn huis en in mijn hart aan te kunnen. Nee, deze rotzooi is mij teveel, zelfs voor chocolade. Ik ga naar mijn kamer, sluit de deur. Het is donker. Alleen Jij en ik, G'd.

"Help mij! Ik ben zo gebroken omdat mijn lieve vriendinnetje zo erg aan het lijden is. Ik wou dat ik iets kon doen, maar ik kan niet. Ik red het niet binnen mijn eigen huishouden, laat staan alle andere problemen. Ik wil niet dat mijn familie hieronder lijdt, omdat ik mijn zaakjes niet kan regelen. Ik schaam mij een beetje dat ik in deze toestand met U spreek, maar weet je wat? U heeft mij geschapen met mijn sterke en zwakke karaktereigenschappen. U heeft mij een baby gegeven die een lichte slaper is en met een overgevoelige maag. Je achtte het een goed moment voor mij om vandaag het verhaal te horen hoe mijn vriendinnetje zo vreselijk werd misbruikt. U regeert de wereld, niet ik. Geeft U mij alstublieft de kracht die ik nodig heb om door te gaan."

Ahhh dat voelt beter dan chocolade.

Ik voel dat mijn geloof wordt verdiept door levenservaring. Er zijn een aantal heel donkere plekken op de wereld. Donker, verdrietig, eenzaam, enge plekken. Wat doen we als we op die donkere en verdrietige plekken zijn? Iemand die een beetje in G'd gelooft heeft weinig moeite om de goede dingen en de grote wonderen te zien, zoals een pasgeboren baby of een prachtige zonsondergang en een mooie vlinder. Maar hoe zit het in het van Leeuwenhoek Ziekenhuis, met zijn specialisatie op het gebied van oncologie, of in een weeshuis? Wat doen we in slechte situaties?
Wanneer een baby geboren wordt dan kan het lichaam zich genoeg verwijden om het nieuwe leven voort te brengen. Ik voel dat mijn geloof wordt verwijd door het leven en al mijn ervaringen. Ik kan breken, maar is er dan geen andere mogelijkheid in het leven? Gewoon verder gaan?

De beste plaats om de Chanoeka kaarsen te plaatsen is tien handbreedten (genaamd t'fachim) van de vloer. De Talmoed vertelt ons dat de Shechina, de G'ddelijke Aanwezigheid, zich nooit vertoont onder die tien t'fachim. Maar juist tijdens Chanoeka zetten wij het licht van de G'ddelijke Aanwezigheid op een plek waar het niet eerder is geweest.

Stel je voor dat je in de tijd van het Chanoeka verhaal leeft. En je ziet hoe groot de macht en invloed van de Grieken is door de jaren heen. Ze hadden zelfs de macht om het Thora leren te verbieden. Als je het wel deed dan had je de kans dat je dat met de dood na een grote martelgang zou bekopen.
De Heilige Tempel, Het Huis van G'd, de plaats waar wij onze ziel konden zuiveren, is ingenomen en verontreinigd door de heidenen.

Het is nog te accepteren dat de Grieken de winkelcentra innamen, de media, maar als zij het huis van mijn ziel is binnenvallen waar kan ik dan nog terecht? Welke mogelijkheid heb ik om mijn binding met het G'ddelijke te krijgen? Hoe kan ik G'd dienen die heeft toegestaan dat zijn eigen huis overhoop wordt gehaald door het kwaad? Wat een duisternis!
En wat een moed en trouw hebben de Maccabeërs dat zij hun leven bereid waren op te geven om het licht naar een deze plaats terug te brengen.

Eerder deze week vroeg een jong meisje mij waarom G'd haar een eetstoornis heeft gegeven. Al haar vriendinnnen genieten van hun jeugd, zij kijken uit naar hun huwelijk en zijn vol met zoete dromen. Terwijl zij elk moment met haar gezondheid en geestelijke gezondheid worstelt. Ze is jong en mooi. Ze davvent (bidt) iedere dag voorbeterschap en voor een normaal leven. Ze wil dat ik haar zal vertellen waarom G'd haar laat lijden omdat ik haar lerares ben. Ik moet haar vertellen waarom G'd haar gebeden niet beantwoord.

Ik doe even het licht aan en zucht. Ik houd mijn zes maanden oude baby in mijn armen. Ik heb tijdens de bevalling enorme pijn geleden. Elke bevalling is moeilijk. Als iemand mij tijdens de bevalling had horen schreeuwen en klagen en mij een technische of logische verklaring zou geven waarom ik pijn had, dan zou ik hem mijn kamer uitgesmeten hebben. Er zijn geen antwoorden op het moment dat je lijdt. Maar de grenzen van het lijden zijn blijkbaar elastisch. Je kan alleen maar iemands hand vasthouden en haar vertellen dat je denkt dat de baby snel zal komen.

"Ik weet niet waarom je lijdt. Ik weet dat G-d je elke keer hoort als je schreeuwt. Ik denk dat je dit kan overwinnen. Ik denk dat G'd weet dat je dit kunt overwinnen. En dat je de kracht zal hebben om te overwinnen en dat deze ervaring je iets groters geeft dan wat je je nu kunt voorstellen. Je bent omringd door duisternis die je niet weg kunt jagen, dus laten we gewoon ons best doen om een beetje licht te laten schijnen. We kunnen de bedoeling van G'd niet begrijpen. Maar je vertrouwen in G'd is als het licht van een kaars in de duisternis die genoeg licht geeft om te weten waar je de volgende stap moet zetten. "

Tijdens Chanoeka zijn de dagen kort en koud. Juist in deze dagen hebben wij het licht het meeste nodig. Er zijn donkere plekken in al onze levens. Een kaars in de zon is nutteloos. Een kaars in het donker is een enorm waardevol. Ik kan niet alle pijn en lijden wegnemen, maar ik kan proberen om kleurrijke kaarsen in mijn hart te dragen.


Geschreven door mijn goede en speciale vriendin Shalvi Weissman
Shalvi is moeder, lerares, zanger en schrijfster zij woont in Jeruzalem met haar man en vier kinderen.